Marjorie Boulton
Alvoko al amo
|
Ho, Amo, vivkomenco, vivosumo!
Lumu por ni, per viaj gloroj mitaj, sed, kiel ĉiuj mitoj, veraj! Fumo kaj nuboj kaŝas vin de ni, perditaj; sed brilu en la koroj, nin konsolu! Trapiku la nubaron per zenitaj radioj, vivmistero! kaj parolu al ĉiuj kiuj solas, sen esperoj; diru al ili firme, "Ne plu solu". Venu al la perditaj de la tero, kaj montru la ĉielon sen makulo, per lumo el pli pura atmosfero! Venu al sinturmenta, pala ulo, eŭnuko de la cirkonstancoj; venu al nervmalsanulino sur insulo dezerta inter homoj; kaj serenu por iu toleranta edzan ligon netolereblan! Vidu, brilu, benu! Alportu vivocelon, liberigon, al ĉiuj kiuj sur malĝustaj vojoj penadas venki strangan korp-instigon perversan; kiuj kuras antaŭ bojoj de nigraj hundoj; en profundaj histoj portas la malebligon de l' amĝojoj; brulu por la putinoj, la sadistoj, fraŭlinoj kun infanoj, kaj sterilaj edzinoj; viktimoj de l' faŝistoj kaj la viktimoj de si mem, kun brilaj radioj benu ilin; benu ĉion kio suferas; brilu por ekzilaj pecetoj de l' homaro; portu scion al ili, per la supernuba helo; lumigu nian homan tragedion! Preter perfido, naŭzo kaj kruelo, vi ja ekzistas ĉiam; ĉar mi vidis. Mi, dum momento... super nub-nivelo... Ruinigitaj homoj koincidis nur per kompato, eble per hazardo... tamen, li amis; lia am' validis. Ho, amo, ŝirmu en sekreta gardo la senesperajn; ili vin perceptu, almenaŭ malproksime, per rigardo. Ke ili renaskiĝu kaj adeptu; aŭ, se la eblo ne ekzistas plu, la faton ili konu kaj akceptu: ĉar mi, neniam nun en ama Du estonte la Duono, mi, ruino, estas pli eta ol ĉiela blu' – kaj mia propra tristo kaj destino nenion pruvas, kiel en la fiŝa mondo pereas frajo laŭ rutino – Naturo estas malŝparema, riĉa; la lumo ĉiam brilos super ĉio eĉ se mi mem restados malfeliĉa... inter la nuboj, jen la lumostrio, ĉiama lumo, ora kaj espera – ho, Amo, nia vera iluzio, kiu kondukas nin al vero vera! |