William Auld
Anna
IAnna, diskrura kaj enua,per distra mano suprentiras la ŝtrumpon, kaj pro l' hor' vakua ion nebulan prisopiras, kaj mi, sidante en proksimo, ekvidas gambon filigranan kaj, ekpulsante pro l' intimo, lascive eksopiras Annan, kaj premus kun avid' purpura vizaĝon inter ŝiaj mamoj, kusenaj mamoj de matura graseta spertulin' pri amoj. Kaj certe se mi entreprenus, eĉ malgraŭ apatia stato al sia sino ŝi min premus pro simpatio kaj kompato, kaj lulus mian kapon milde sur sia varmodora nudo, kaj vartus dum momentoj ŝilde min de l' turmenta vivokrudo. Sed post miraklo de orgasmo – mi bone scias – venus re la eĉ pli profunda kormarasmo. Ne solvas splenon fulmo de la kares' pasie senpasia: mi strebas do al ekvilibro. Anna, subite rekonscia, babilas jam pri nova libro. IIAnna, en ŝtrumpoj kaj kalson'aspektas vere monumenta: ŝveba ĝarden de Babilon' ne estis tiom eminenta kiom la mamoj, je muaro skuitaj per plej milda mov' kiel tremola foliaro pro delikata ventoblov', kaj la Melosa Afrodite, de l' tuta mond' admirocentro, ĵaluzus plej senintermite pri l' ronda ĉarm' de ŝia ventro. Sed Anna, antaŭ la spegul' sin vidas preskaŭ kun malŝato kaj zorge notas sen gratul' la plivastiĝon de l' formato, kaj sentas, ke forflugas viv' kaj maljunaĝo venas froste; sennombraj noktoj de lasciv' kaj ĝu' volupta lasis poste impreson malprecizan de sencelo, vano kaj malriĉo; ankoraŭ io mankas tre, ŝin iel fintis plenumiĝo. La lastajn vestojn ŝi demetas (ebura gamb', ingvena ambro) kaj post momento tualetas, kantante gaje, en banĉambro. |